Psikiyatr Prof. Dr. Aytül Çorapçıoğlu Özdemir: Şiddetin bu kadar erken yaşa inmesi ve bu türlü hayati sonuçlara sebep olabilmesi herkes için riskli. Çocuğun elinden bir şeyler alırken yerine ne koyduğunuz da kıymetli. Bilgisayarı, telefonu evvelden ebeveynlerin denetleme bahtı varken artık işler zorlaştı. Zira artık her şey bilgisayardan yapılıyor ve bu da ailenin dikkatini çekmeyecek bir hal aldı. Denetim etmek çok sıkıntı. Ancak natürel ki bir şeye kendini kaptırmak problemdir. Çocuğun, onun oyun olduğunu unutmaması lazım. Ara koymak da çok kıymetli. Çocuğa oynadıkları oyunlarla alakalı kesinlikle soru sormamız lazım. Eleştirmek yerine gözlemlemek yararlı olacaktır.

ETKİLEŞİM KOŞUL

Uzman psikolog Esra Ezmeci: Sanal dünya çocuk için gerçeklik oluşturuyor. Çocuklar o yaşlarda mantıklı sorgulama yeteneklerini kaybedebiliyor. Kendi dünyalarını yaratıyorlar ve o sanal dünyadaki saldırganlıklar, ziyan verme dürtüleri dış dünyada da devam ediyor. Çocuğun tüm dünyasının oyun olmasına müsaade vermemeliyiz. Ailenin çocukla daha çok vakit geçirmesi gerek. Birlikte oynayabileceğimiz oyunlar var, kitaplar var. Ne olursa olsun insan etkileşimi kaide. Sanal dünya ile bağlantısı çok olan çocukların hisleri azalıyor. O yüzden devamlı hislerin ön plana çıktığı sohbetler, etkinlikler yapılmalı.

AKLIM DAİMA OYUNLARDA

Esad Akkaya (12): Daha çok ‘Brawl Stars’ ve ‘Among Us’ oynuyorum. Among Us katil kim oyunu. Brawl Stars da savaş oyunu. Daha çok bu türlü oyunları seviyorum. Aslında daima oynamak istiyorum lakin derslerim olunca bırakıyorum. Yeniden de aklım oyunlarda kalıyor. Yenilince sinirleniyorum. Telefona falan vuruyorum. Lakin ailelerin de tesiri var. Çocuğa bebekken telefon öğretmezsen gelecekte de bunlarla çok uğraşmaz. Lakin çocuğa daima telefon verince alışkanlık oluyor.

Emirhan Uzun (13): ‘Pubg’ ve ‘Brawl Stars’ oynuyorum. Savaş oyunları bunlar. Gerçek oyuncularla oynuyoruz. Orta sıra yenildiğimde sinirleniyorum. Bir defa telefonu yere atmıştım. Yenilgiyi hazmedemiyorum.

Münevver Eymen (13): Ben de savaş oyunlarını seviyorum. Günde 3-4 saat kadar oynuyorum. Vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorum hatta. Ben kaybedince pek sinirlenmiyorum lakin arkadaşlarımdan küfredenler, bilgisayara vuranlar oluyor.

MUHABBETLERİ DAİMA OYUN ÜZERİNE

Sultan Akkaya (veli): Bu türlü haberler bizi çok endişelendiriyor. Tüyler ürpertici bir olay. Benim de tıpkı yaşlarda oğlum var. Bilgisayara yapışık yaşıyor resmen. Etrafındaki tüm arkadaşları tıpkı oyunları oynuyor. Muhabbetleri de daima bunun üzerine. Çocuk oynamayınca bu kere arkadaşlarının ortasında dışlanmış üzere hissediyor. Elinden almak da sıkıntı zira internet üzerinden oynuyorlar. Uyarınca biraz daha vakit istiyor. Alınca da öfkeleniyor. Hatta internette çok kısa kesinti olunca bile sonlanıyor.

SANAL MEMNUNLUK

Hürriyet’ten Abdullah Ulu’nun haberine nazaran Oxford İnternet Enstitüsü tarafından yürütülen çalışmada, uzun müddet görüntü oyunu oynayan bireylerin daha memnun olduğu gözlendi. 18 yaş üstü 3 bin 274 oyuncunun katıldığı çalışmada günde 4 saat görüntü oyunu oynayan kişinin oynamayandan çok daha memnun hissettiği sonucuna varıldı. Lakin uzmanlar bu çalışmanın ortaya koyduğu sonuca ihtiyatlı yaklaşıyor. Esra Ezmeci bu durumu şöyle kıymetlendirdi: “Bu gerçek memnunluk değil. Uydurma mutluluklar ise süreksiz oluyor. Buna ‘hedonik mutluluk’ deniyor. Ve sonrasında daha derin bir mutsuzluk getiriyor.”